Fyrsta sagan frá mér til þín
Gleðileg jól kæri lesandi og takk fyrir viðtökurnar. Í þakkarskyni ætla ég að birta smásögu eftir mig hér á síðunni okkar. Mér þykir afar vænt um þessa sögu þótt hún sé alls ekki fullkomin. Ég er nú enginn rithöfundur og kann engar reglur en þrátt fyrir það þá er hún mér kær. Ég fékk þessa tvist-hugmynd eftir að hafa lesið nokkrar smásögur sjálf en það sem mér finnst góð smásaga hafa yfir aðrar er að ná athygli lesandans og er hún alls ekki verri ef góður plot twist er í lokin. Þessi saga er mér sérstaklega kær því hún fjallar í heild sinni um málefni sem mér er alls ekki sama um en fyrir þessa sögu hlaut ég einnig þriðju verðlaun Ungskálda hér fyrir norðan. Mig hefur lengi vel dreymt um að verða rithöfundur og semja en ég var þessi krakki sem samdi klikkaðar sögur í tölvutímum í skólanum og sat heima við heimatölvuna inná Word og samdi og samdi. Ég held að ímyndunaraflið sem ég er gædd geri það að semja eitthvað svo æðislegt og áhuginn á sögum og bókum sömuleiðis. Ég lít upp til þeirra sem yrkja og þeirra sem ná til lesenda og reyni ég að drekka í mig allan þann innblástur sem ég fæ frá öðrum. Það er svo magnað hvað orð geta vakið upp miklar tilfinningar enda finnst mér fátt skemmtilegra en að semja fallegt kort handa þeim sem mér þykir annt um <3 Þessari síðu er ég einnig mjög spennt fyrir því hér hef ég tækifæri til að skrifa, og ég í raun er bara að skrifa það sem ég er að hugsa þá stundina. Ég er einmitt að pæla að birta hér eitthvað sem ég er að yrkja, semja og pæla svo stay tuned! -En að máli málanna… Gleðileg jól frá mér til þín, hér er smásagan Biðin:
Biðin
Eftir að hafa tilkynnt komu mína til konunnar í afgreiðslunni tilli ég mér í sæti á biðstofunni. Ég er kannski heldur snemma á því í dag. Ég fæ mér því sæti upp við vegginn í horninu þar sem ég get auðveldlega séð allt rýmið sem biðstofan er. Mér finnst nefnilega frekar þægilegt að geta séð og tekið eftir hlutum svo heppnin var með mér þegar ég náði þessu fína sæti. Við hlið sætisins er lítið borð með stafla af tímaritum, gömlum tímaritum sem hefur örugglega ekki verið skipt um í nokkur ár. Ég sé þar Hús og híbýli og Vikuna en ég gríp mér heldur eitt eintak af Gestgjafanum, þar sem ég gæti mögulega fundið einhverjar uppskriftir til að prófa með nýju hrærivélinni minni sem ég fékk í innflutningsgjöf frá mömmu.
Ég hef ekki fengið tækifæri til þess að fletta lengi þegar ég tek eftir því að konan sem situr þremur sætum frá mér stendur upp. Hún virðist fullorðin en ég átta mig ekki beint á aldri hennar. Hún er samt sem áður í ansi fallegri kápu. Hún er líka með fallegan köflóttan trefil sem hún lætur hanga yfir öxlum sér, sem er næstum því eins og minn sem ég á heima. Konan gengur í átt að vatnsvélinni og virðist ætla að fylla á glasið sitt þegar nafn hennar er kallað upp og hún fer með lækni inn fyrir. Ég sný mér aftur að því að fletta Gestgjafanum.
Hugur minn fer alltaf á flug meðan ég bíð eftir læknistíma, sem og eiginlega öllu. Mér er næstum farið að finnast það óþægilegt hvað ég á það til að hugsa mikið og það að hugsa hvað ég er að hugsa. Ég hlakka til að hitta lækninn minn og segja honum hvernig mér líður. Eftir erfitt sumar hef ég núna verið á lyfjum í hvað, fjóra mánuði og verð ég að segja að mér líður bara aðeins betur. Ég hugsa enn þá mjög mikið og á það til að ofhugsa hlutina um of. Þunglyndið hefur batnað, held ég, en ég er miklu fljótari að ná mér upp aftur eftir miklar lægðir. Það er bara svo margt að pæla þessa dagana, svona kortér í jól. Ég á eftir að kaupa allar jólagjafir, bæði handa vinkonum og fjölskyldu og ég á eftir skila bókum á bókasafnið, sem ég þarf að fara að gera – vil ekki lenda í því að geta ekki tekið bækur að láni um jólin. Svo eru enn þá slatti af verkefnum eftir í skólanum og þá er prófatíðin alveg eftir. Hvernig á ég að meika þetta?! Sjit hvað ég hlakka bara til að komast í áhyggjulaust jólafrí, hversu næs það verður að leggjast undir hlýja sæng og lesa heilu dagana á eftir öðrum. Síðan ég keypti áritaða eintakið af nýju bókinni hans Arnalds Indriða hef ég verið að bíða með að byrja á henni fyrr en ég hef klárað allt í skólanum en þessi stanslausa bið er senn á enda.
Í þessum hugsuðu orðum er kallað upp annað nafn, ekki mitt. Það stendur samt enginn upp og læknirinn kallar aftur en eftir engan árangur kemur hann inn á biðstofuna og kallar í þriðja sinn. Við fáu sem enn sitjum og bíðum horfum á hvort annað vandræðalega og ég yppti öxlum. Konan í afgreiðslunni bendir lækninum á strák sem labbar inn á biðstofuna. Nei, á ég að trúa þessu? Þetta er strákurinn sem ég er án djóks alltaf að mæta í skólanum. Hvað er hann að gera hér?
„Kristján?“ spyr læknirinn og beinir orðum sínum að sæta stráknum. Já, hann er sko sætur. Ég hef í alvöru aldrei séð jafn myndarlegan og vel gefinn strák og hann. Og nú veit ég hvað hann heitir!
„Það er hann“ svarar Kristján og ég skynja ákveðinn hressleika í röddinni hans sem er svo ljúf en djúp á sama tíma. Hann fer með lækninum inn fyrir og ég ímynda mér hvað hann sé að gera, hvað hann sé að tala um. Mér sýndist hann ekki vera við neina lélega heilsu þannig séð, bara voða hress. Gekk á báðum fótum og sveiflaði höndunum þannig það getur ekki verið að hann sé eitthvað stórslasaður. En vá hvað hann var sætur!
★★★
Núna hef ég beðið óvenju lengi eftir tímanum mínum. Það er í alvöru eins og það sé eitthvert lögmál á biðstofum að láta fólk bíða aðeins lengur en það þyrfti. Núna er ég örugglega búinn að bíða í svona hálftíma og ekkert bólar á mínum lækni, hann hlýtur að fara kalla upp nafnið mitt þar sem enginn situr á biðstofunni nema ég.
Frammi heyri ég að einhver er að kveðja sinn lækni og vona ég að það fari nú að koma að mér. Innst inni vona ég samt svo innilega að þetta hafi verið þessi Kristján. Það er í alvöru eins og ég finni anganin af honum þegar ég sé hann labba inn á biðstofuna aftur og áður en ég næ að átta mig á því almennilega er hann sestur á móti mér! – Í fyrsta lagi, hvað er hann að gera aftur á biðstofuna?... Og í öðru lagi, af hverju í ósköpunum settist hann á móti mér þegar hann hafði öll önnur sætin um að velja?! Ég sekk mér beint ofan í Gestgjafann, sem ég held enn þá á einhverra hluta vegna því það er langt síðan ég kláraði að fletta í gegnum blaðið. Ég ákveð að líta aðeins upp og tékka hvað hann er að gera. Kannski er hann bara í símanum að bíða eftir fari eða eitthvað. Það fyrsta sem ég sé er að hann horfir beint á mig til baka!
„Hæ“ kemur upp úr honum! Var hann að segja hæ við mig, getur það verið? Ég lít í kringum mig og ég átta mig aftur á því að við erum tveir einir á biðstofunni, þá hlýt ég að þurfa að svara.
„Hæm“ segi ég, með mjög svo óþægilegu hiki og ég roðna í framan. Hann brosir til mín og ég brosi til hans þegar bið mín er á enda, ég heyri nefnilega nafn mitt loksins.
„Hermann?“ heyri ég lækninn minn kalla og ég stend upp.
